اشعار

ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه          ای عـلــوم همـه بـا کـوه کمـالت پَـر کاه

دو جـهان زندۀ چشم تو به یک نیـم نگاه          تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

شهریـاران؛ سر کـوی تو گدایِ سـرِ راه          شــیـــخ والـای ائــمّــه ولــی امــر الـلّـه

صـدق تابنـده چراغـی بود از مکتب تـو

علـم تا علـم شـود بـوسه زند بـر لب تـو

عرشیان دسته ای از خـاک نشینان توأند          فرشیان از همه سو دست به دامان توأند

علـم ها گوهـری از لعل دُر افشـان توأند          حلم ها ذکر خـوشی بــر لب خندان توأند

بحـرهـا تشــنـۀ یـک قطـرۀ بـاران توأند          سرو قـدّان جهـان ســر به گریبـان توأند

علم از روز ازل سائـل دیرینـۀ تو است

آنچه در سینه خلق است در آیینۀ تو است

لاله ای نیست که از دامن بستان تو نیست          طایری نیست که در باغ ثنا خوان تو نیست

آیه ای نیست که محتاج به برهان تو نیست          گوهری نیست که از بحر خروشان تو نیست

ذرّه ای نیست که از مهر درخشان تو نیست          پدر شیـمی جـز جـابـر حیّـان تــو نیـست

علم تو مشعل و خلق و دو جهان انجمنی

آیـة الکرسـی از کـرسی درست سخنـی

سـرّ سرو علـن از تـو است امام صادق          فیض هر انجمن از تو است امام صادق

حُسن خُلق حَسن از تو است امام صادق          سبزی این چمـن از تو است امام صادق

سیر چرخ کهـن از تو است امام صادق          همگان را سخن از تو اسـت امام صادق

تا که این چار اُم و هفت اَب و نه طاق است

مؤمن طاق تو در عالم هستی طاق است

دهـر دانشگـه و استـاد سـخـن دانـش تـو          کـلّ قـرآن سخن داور و بـرهـانــش تــو

حق به دور تو کند گردش و میزانش تو          مـؤمـن پــاک بــود پـایــۀ ایـمـانــش تــو

درد جان نیـز طبیبـش تو و درمانـش تو          علـم نـور است ولی مـشـعـل تابـانش تو

تا زمان است و به هر مرحله می تازد علم

از تو می گوید و دائم به تو می نازد علم

پیشرو تر بسی از دور زمان مکتب تو است          ثمر خون حسین ابن علی بر لب تو است

راه حق مذهب تو مذهب تو مذهب تو است          آسمان شیفتـۀ زمزمه های شب تو اسـت

نفس سوختگان شعلۀ تاب و تب تو است          نور قرآن ز درخشندگی کوکب تو است

اهـل توحـیـد که این قـدرِ مجـلّـل دارنــد

هر چه دارنـد ز توحـیـد مفضّـل دارنـــد

باغـبانـی و بُـوَد مـلـک جهـان گـلـزارت          گـرم تــا دامـنــۀ حـشــر بُــود بــازارت

گوهـر وحی فـرو ریخـتــه از گـفـتـارت          بـوسـۀ عـلـم بُـوَد بـر لب گَوهــر بـارت

دیـــدن روی خــداونــد بُـــوَد دیـــدارت          ای طبـیبانِ هـمه خـلـقِ جـهـان بـیمـارت

ای خوش آن یار که تو یار و طبیبش باشی

خوشتر آن درد که تنها تو طبیبـش باشی

ای که خوانده است خداوند به قرآن نورت          نــوری و سـینه خوبـان دو عالم طورت

ملک جان خانۀ دل ها همگان معمـورت          انس و جنّ و ملک و حور و پری مأمورت

چه جفاهـا کـه رسیـد از ستم مـنصورت          کرد از خانــه و از شهــر پیمبـر دورت

بــود آگـاه عــدو از مـحـن جـانکــاهــت

برد بـا فرق بـرهـنـه سـوی قربانگاهـت

کثـرت سنّ تو و این هـمه آزار ای وای          آفـتـاب حـق و بـیـداد شـب تـار ای وای

برق شمشیر و رخ حجّت دادار ای وای          دوست در سلسـلۀ دشـمن غـدّار ای وای

خـانـۀ حـجّـت حقّ و شرر نـار ای وای          صدمۀ خار ستم بر گل بی خار ای وای

پـاسـخ آن هـمــه خـوبـی شـرر آذر بـود

بیـت آتـش زده ارثیّــه ای از مـادر بــود

آخر از زهـر جفا رفت وجودت در تاب          جـگــر خـونـجـگـر پارۀ زهـرا شــد آب

ریخت از دیدۀ یاران به عزای تو گلاب          جگر موسی جعفـر شد از این داغ کباب

بعد از آن غربت و مظلومیت و رنج و عذاب          بوتـراب دگـری باز نهـان شـد به تـراب

در عزای تو جهـان صحنۀ محشر گردید

تـــازه در مـاتـم تـو داغ پـیـمـبـر گـردید

ای سـلام هــمـه بــر تـربـت بـی زوّارت          غــم بـسـیـار مـحـبّــان ز غــم بـسیـارت

به چه تقصیـر عدو ایـن همه داد آزارت          وامصـیبت که چه کردند به قلـب زارت

بُــرد سر بـر فلک از خانه شرار نـارت          ریخت اعجاز خلیـل از لب گوهر بارت

شد خموش آتش و بهر تو دل عالم سوخت

بیشتر از همه زین غم جگر میثم سوخت

 پخش سبک   

صـادق آل مصطـفی، رفـته از دنـیـا            رخت عـزا شد بر تن مادرش زهرا

ای آسمان خون گریه کن در غم صادق            عـالـم شـد حـسـیـنـیـۀ مــاتـم صـادق

واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا؛ واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا

**********************************

زهــر جـفـا آتـش زده بــر دل مـولا            خـنـدۀ سـتــم بـر لـب قــاتــل مـــولا

آن آقـایـی کـه خـدایـی کـنـد دلهـا را            احـادیـثـش کـربـلایـی کـنـد دلـهـا را

واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا؛ واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا

**********************************

به فاطمه نور دو عین حضرت صادق            بانی روضۀ حسین حضرت صادق

چون خانه اش آتش گرفت رئیس مذهب            زنده شد در دل زارش روضۀ زینب

واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا؛ واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا

**********************************

خـیــمـه هـای آل عـبـا آتـش گـرفـتـه            دامـان طـفـل بـی نـوا آتـش گـرفـتـه

ما بین حـرم تا مـیـدان لالـه ها پرپر            آن طرف تر در قتلگاه پیکری بی سر

واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا؛ واویلتا واویلتا؛ آه و واویلا

 پخش سبک   

ای به رخسار تو نـور سرمد            یوسف مرتـضی سبـط احـمـد

مـــیـــوۀ قــلــب ام ابـــیــهـــا            سـیّـدی جـعــفـر بـن مـحـمّــد

ای عـلـم تـو خـدایـی ** ای مـعـنی آقـایـی ** روشـنـگـر دلـهـایـی

آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله (۲)

******************************

آرزویـم بُـود یـابـن الــزهــرا            که شوم در رَهَـت عـبد لایق

در شب ظُلمَت و جهل و غفلت            نور هر محـفـلی، قـالَ صادق

ما اهل غفلت هستیم ** دل بر عطایت بستیم ** در راه تو بنشستیم

آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله (۲)

******************************

غـصه دارِ غــمِ روی زهــرا            آیـد از در گهـت بـوی زهـرا

زهـر کینه به جانت اثـر کرد            که شـدی زائـر کـوی زهــرا

چون بیـت تو با آذر ** شد از جـفـا شعله ور ** شد زنده یاد مـادر

آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله (۲)

******************************

مـروۀ عـشـق تـو قـبـر مـادر            ای صفـایت صـفـای مـدیـنـه

خـانـۀ تـو حــســیــنـۀ اشــک            بـوده در کـوچـه های مـدیـنـه

آه یـاد فرق اکـبـر ** آه یـاد حَـلـقِ اصغـر ** آه یـاد جـسـم بی سـر

آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله؛ آه یا اباعبدالله (۲)

 پخش سبک   

آی عاشقی که میزنی به یاد غربتم به سینه           انشالله قسمتت بشه به زودی مکه ومدینه

هـنوزم تو گـوش تاریخ           سوز اشک و ناله هامه

عـاشـقـا این رو بـدانـیـد           مـادرم صاحب عـزامـه

من غریبم من غریبم؛ من غریبم من غریبم (۲)

****************************

همین یک نکته کافی معنی غربت و بدانی           مزار من خـاکـیِّ و حتی نداره سایـبانی

غـیـر مهـدی نیـمه شبها           کس نمی گـیـره سـراغم

مــدرک غــریــبـــیِّ من           قـبر بی شمع و چـراغم

من غریبم من غریبم؛ من غریبم من غریبم (۲)

****************************

ولی همه اینها فدای اون غریبی که فدا شد           تشنه لب فـدای اسلام و شریعت خدا شد

پشت ابر فتنه رفت، اون           مـاه غـم نـشـان گــودال

نهـی از مـنـکـر نـمـوده           غرق خون میان گودال

واحـسیـنا واحـسیـنا؛ واحـسیـنا واحـسیـنا (۲)

****************************

بین مقتل ناله ها کمتر بزن؛ شهید عریان           پیش زینب دست و پا کمتر بزن؛ ذبیح عطشان

بوسه ها زده به جسمت           نیزه و شمشیر و خنجر

فـاطـمـه گـویـد به نـالـه           یا حـسین غـریب مـادر

واحـسیـنا واحـسیـنا؛ واحـسیـنا واحـسیـنا (۲)

 پخش سبک   

ما که همیشه سرخوش شمیمی از شقایقیم           شیعه که نه، ولی محـبـین امامِ صادقـیم

ای، نور خدایی، که باوفایی، مارو قبول کن، واسه گدایی

ما رو شبـیـه صلحـا، شیـعـۀ واقـعی کن           مـثـل امام و شـهـدا، شیـعـۀ واقـعـی کن

یا امامِ صادق؛ امامِ صادق؛ امامِ صادق (۲)

****************************

شیعـۀ واقعـی شدن، آرزوی ما هـمینه           دل ما با یاد غمت پر می زنه تا مدینه

آه، مارو عوض کن، با نور پاکی، ای مرقد تو، یک قبر خاکی

مصحف غصه پر شده، از آیه های صبرت           دلم میخواد سر بذارم، یه روز رو خاک قبرت

یا امامِ صادق؛ امامِ صادق؛ امامِ صادق (۲)

****************************

عزیز فاطمه میگن که خانت و آتش زدند           این بی حیا ها انگاری سوزوندن و خوب بلدند

آه، پای برهنه، دلِ شکسته، دنبال مرکب، با دستِ بسته

سیـنه زنا دیگه بیاید، مثل رئیس مذهـب           ازین به بعد گریه کنیم، به یاد عمه زینب

آه؛ مظلومه زینب؛ مظلومه زینب؛ مظلومه زینب(۲)

********************************

دستای زینب بسته و به دور اون صف میزدند           یهودیای شهر شام، دف میزدند، کف میزدند

آه، قلب خدا رو، اونا شکستند، میگفتن اینها، خارجی هستند

وای از جنایتای این، بی غیرتای کـافـر           نـگـاه نا مَـحـرما و، بچـه هـای پـیـمـبـر

آه؛ مظلومه زینب؛ مظلومه زینب؛ مظلومه زینب(۲)

 پخش سبک   

به گوش عرشیان هر دم، رسد افغان من مادر           زده زهر جفا آتش، به جسم و جان من مـادر

ز دست دشمنان دین، چه محنت ها که دیدم من           شب و روز از ستمهاشان، مصیبت ها کشیدم من

واویلا آه و واویلا؛ واویلا آه و واویلا (۲)

***************************

امان از این جنایات و، ازین کاشانه سوزاندن           گمانم که شده عادت، مدینه خانه سوزاندن

میان آتش ای مادر، به یادت خونجگر هستم           به یاد داغ مسمار و، غم دیوار و در هستم

واویلا آه و واویلا؛ واویلا آه و واویلا (۲)

***************************

میان آتش ای مادر، به یاد رویت افـتادم           غـم آن صورت نـیلی، دوبـاره آمده یـادم

در آن شب در پی مرکب، چو دستم بسته شد مادر           فتادم یاد اوباش و دو دسته بستـۀ حـیـدر

واویلا آه و واویلا؛ واویلا آه و واویلا (۲)

***************************

بگو مادر بگو مادر، چه شد که رزق تو غم شد           چه شد که اول عمرت، چو پیران قامتت خم شد

بگو مادر بگو مادر، چرا رکن علی بشکست           چرا در نافله خواندی،قنوتت را تو با یک دست

واویلا آه و واویلا؛ واویلا آه و واویلا (۲)

امروز، روز ناله و انـدوه و ماتم است           روز عـــزای اشــرف اولاد آدم اسـت

چیزی شبیه روز حسین و محرّم است           باز این چه شورش است که در خلق عالم است

ای دل که در حریم تو اندوه کربلاست

اندوهبار حضرت صادق، دلِ خداست

هفت آسمان برای غمش گریه می کنند           دور مـزار بی حـرمـش گـریه می کنند

در زیر پرچم و علـمش گـریه می کنند           سینه زنان ز سوز دمش گریه می کنند

زانـو بـغـل نـموده، مـلالـی گـرفـتـه اند

کـرّوبـیـان چه اشک زلالـی گرفـته اند

در این عـزا برای تـأمّـل مجـال نیست           این رزق گریه بی غم آقا حـلال نیست

اشکت بدون حضرت صادق زلال نیست           در بارگـاه قـدس که جـای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

ای شیعه این عزا، چو عزای محرم است

شد سرنگـون زِ باد مخالف چراغـشان           آفت رسـیـده از در و دیـوار بـاغـشـان

آن آتـشـی که سر زده آمد سـراغـشـان           داغی نـهـاده بـار دگـر روی داغـشـان

نـقّـاش سـرنـوشت قـلـم را چه بد کشید

آتش دوباره از در و دیـوار قـد کـشـیـد

شــیــخُ الائــمّــۀ غــــم ایّـــام دیـــده را           مـرد مـدیـنـه مـانـدۀ مـاتـم چـشـیـده را

این زادۀ حـسـیـن شــه سـر بــریـده را           این پـیـرمـرد خـستـۀ قامت خـمـیده را

ابـن ربـیــع از چــه بـه آزار مـی بــرد

در کوچـه، بی عـمامه و دستـار می برد

هر چند روضه شمع تنش را مذاب کرد           او را به بر گرفت چنان شعله، آب کرد

چـشم امـام را که سراسـر شـراب کرد           زهـری رسید آخـر و او را کباب کـرد

انـگـور زهـر بـار به داد دلـش رسـیـد

منصور عـاقـبـت به مـراد دلـش رسید

هرچند بستری است، غمش سر نمی رسد           هنگـام مرگ هم کـرمش سر نمی رسد

انـدوه شـعـله ور زِ دمش سر نمی رسد           این روضه بی حسین به آخر نمی رسد

جـدّم حـسـیـن با لب تـشـنـه شـهـیـد شد

با ضربه های نـیـزه و دشنـه شهـید شد

در قـتـلـگـاه ولـولـه شـد، وای عـمـه ام           دور تنش چه غـلغـلـه شد، وای عمه ام

وقت سرور حـرمـلـه شد، وای عـمه ام           لشگر به سمت قـافـلـه شد، وای عمه ام

این ها ز مـرد های حـرم سر گرفته انـد

از بـانــوان قـافـلـه زیــور گـرفـتـه انـد

همان امـام که احـیـا نـمود مکـتب را            بنا گـذاشت به عـالـم ستون مذهب را

به علم و حکمت و ایمان خویش روشن کرد            در آسـمـان امامت هـزار کـوکـب را

ز انقـلاب کـلامش، کـمال حاصل شد            نـجـات داد ز بـیـداد، هـر مـعــذّب را

به نور علم و عـمل پرورید در عـالـم            هـزارها خـلـف صـالـح و مـهـذّب را

بنای حوزه اگر بـاقـرالعـلـوم گـذاشت            به فقه جعفری آراست صادقش لب را

حیات مکتب شیعه حدیث و قرآن است            که هر دو علت بالندگـیست مذهب را

ز بعـد کرب و بلا، بعـد باقـر و سجـاد            شکست صادق دین پشت ظلمت شب را

میان محفل علمی ز ظلم دشمن گـفت            به اهـل بیت، هـدایت نمـود اغـلـب را

رواج داد که راه عروج ما روضه است            ادا نـمـود حـقـوق حـسین و زینـب را

گـنـاه شیـخ الائـمّـه چه بود ای مـردم            شـکـست دشمـن او آن دل مـقـرّب را

شبـیـه حـیـدر کـرار دست او بـسـتـند            شبیه فاطمه در شعـله گـفت یارب را

دوباره وقـت نماز و هجـوم نامـردان            دوبــاره بـی ادبـی سـیـدی مــؤدّب را

چرا کسی نگـران امـام پیـرش نیست            کجاست دادرسـی، غـربت لـبـالـب را

میان آن همه شاگـرد یک نفـر نـشنـید            صدای بغض گـلوی رئیس مذهب را

امام مفـتـرض الطاعه را پیاده کـشاند            برای خـویش مـهـیـا نمود مـرکـب را

به روی صادق دین ناسزا ! زبانم لال            خـدا عــذاب کـنـد دشـمـن مـکـذّب را

هنوز تهمت بی دین به اهل دین رسم است            هـنـوز فــتـنـه بَـرَد مـردم مـذبـذب را

به یاد تـاول پـای سـه سـاله که افـتـاد            مرور کرد همه روضه های آن شب را

آتـش گـرفـتـه بــارِ دگــر آشــیــانــه ات           چون شعله ها گرفـتـه ام امشب بهانه ات

هر گوشه ای که می نگرم خاطراتِ توست           اینجا پُر است گوشه به گوشه نشانه ات

دیـوار و دود و آتش و لبخـندهای شوم           حالا شده ست خانۀ من روضه خانه ات

امشب که کودکان زِ پِی ام گریه می کنند           اُفــتــاده ام بـه یــادِ تــو و نــازدانــه ات

یک سـو تویی و عمه ام و گریه های او           یک سو کـسی که باز زنـد تـازیـانه ات

آخـر جـدا شـد از کـفِ تـو دامـنِ عـلـی           ای وایِ من شکسته مگر دست و شانه ات

آتـشـی بـاز فـراهـم شده و بر در خورد           دست زهرا وسط عرش به روی سر خورد

به همه اهل جهان موی سفیدش می گفت:           چه قدر خون دل از کینۀ این لشکر خورد

داشت با آن همه انـدوه، تجـسّـم می کـرد           غصه هایی که در این شهرِ بلا، حیدر خورد

بی قـرار است چـرا او؛ نکـنـد تـازه شده           داغ آن ضربۀ آنروز که بر مادر خورد

خـانـۀ سـوخـتـه اش ارثـیـه از خیـمه گهِ           کشته ای بود که بر حنجره اش خنجر خورد

ای صحن خاکی حـرمت دلـربـاتـرین            گرد و غـبـار مـرقـد تو کـیـمـیـاتـرین

در ذهن ما حریم شما فوق جنّت است            ای گــنــبــد نـداشـتـۀ تـو طـلا تــریـن

با احـتـرام به نجـف و مـشـهـدالـرضا            صحن بقـیـع خـلـوتـتـان با صفـاتـرین

با اسـتـنـاد ایـنکه هـمـه نـور واحـدیـد            صادق ترین، عزیز ترین، با خـداترین

دو مـادر و چـهـار امـامـیـد در بـقـیـع            با غـصـه ها و درد عـلـی آشـنـاتـریـن

هستید در مدینه پس از این هزار سال            ام الـبـنـیـن و فـاطـمـه را مبـتـلاتـریـن

ما هر چه خواستیم ز دستت گرفته ایم            بوده هـمـیـشه لطـف تو بی انتهـاتـرین

خـاکـش شـفاست مدفن تو یابن فاطمه

دست هـمه به دامن تو یـابـن فـاطـمـه

پیداست در جـمال تو تصویر اهل بیت            زهرا جوانترین و تویی پیـر اهل بیت

درس کلام و فقه و اصولت زبانزد است            ای نـاشـر عـلـوم فـراگـیـر اهـل بـیـت

عـالـم ز دانـش تو مسلـمان شناس شد            بی انـتـهـاست جادۀ تأثـیـر اهـل بـیـت

اسـلام بـا تـو و پـدر تـو رواج یـافـت            در تو ظـهـور یافـتـه تدبـیـر اهل بیت

گاهی شده است علم تو روشنگر علوم            گاهی شده است علم تو شمشیر اهل بیت

در دستتان سپرده خدا هرچه هست و نیست            فی الجمله عالم است به تسخیر اهل بیت

شیخ الاَِئـمّه را ز چه بُـردند نیمه شب            با غـم، رقـم زده شده تقـدیر اهل بیت

مانـند ابـر، چـشـم خـلایـق گـریـسـتـه

عـالـم برای حضرت صادق گـریسته

شیطان و بـاز کـوچـۀ اجـداد فـاطـمـه            ابـن ربــیــع و خــانـۀ اولاد فــاطـمــه

بی حرمـتی به ساحت فـرزند بوتراب            صبر است بس که حُسن خداداد فاطمه

نیمه شب است و روضۀ مادر به پا شده            پشت در است نـقـطۀ مـیـعـاد فـاطـمه

بیخـود نبود پشت در و بین شـعـلـه ها            افـتـاد نـاگـهـان پـسـرش یـاد فــاطـمـه

هنگام رفتـنش چو عـلی بین کوچه ها            آقــا نـیـاز داشـت بـه امــداد فــاطـمـه

بیش از علی و فضه و اسماء و زینبش            مـیـخ در است شـاهـد فـریـاد فـاطـمه

از کوچه ها به آل عـلـی ظلم، باب شد            یا رب ز دشمنان، بستان داد فـاطـمـه

ما را برای گـریـۀ بر تو محـک زدند

با نام مـادر تو به روضـه نـمک زدند

 پخش سبک   

کـشـتـۀ زهـر جـفا یا مولا یا مولا            صـادق آل عـبـا یـا مـولا یـا مولا

از بار غـم خـمیدی واویلا واویلا            چه ستـمها کـشیـدی واویلا واویلا

گریانِ تو شد زهرا واویلا واویلا

*********************

رفتی به کـاخ اعـدا واویلا واویلا            بی عـمـامه بی عـبا واویـلا واویلا

دستت از کینه بستند واویلا واویلا            حُرمتت را شکستند واویلا واویلا

گریانِ تو شد زهرا واویلا واویلا

*********************

اشکت جاری از دیده واویلا واویلا            یـاد ســر بــریــده واویـلا واویــلا

یـاد ظـلـم تحـمیـلـی واویلا واویلا            یـاد آثـار سـیــلــی واویـلا واویـلا

گریانِ تو شد زهرا واویلا واویلا

 پخش سبک   

تــجــلّــی حــق، آبــروی ولایــی            وَ روشـنـگــرِ دیــدۀ مــاسِــوایــی

سـلام خـدا بـر تـو یـا حـجـت الله            که تو صـادقِ آلِ خـیـرُ الـوَرایـی

گـل فــاطـمـه صــادقِ آل طـاهــا (۲)

چه گویم ز شأن و مقام و کلامت            فــراتـر بُـوَد از کـلامــم مـقـامـت

تو سر منشاء خیر و کوهِ صبوری            تو دریای عـلم و عـطا و کـرامت

گـل فــاطـمـه صــادقِ آل طـاهــا

هـمـیـشـه مـحـبّ شــمـا بـودم آقـا            وَ دل بـر ولای شـمـا بـسـتـم آقــا

ز لطف تو ممنونم ای شمسِ مذهب            که من جعـفـری بوده و هـستم آقا

گـل فــاطـمـه صــادقِ آل طـاهــا

چه ظلم و ستم ها که بر تو روا شد            فلک غرق ماتم از آن ماجـرا شد

دویـدی پـی مـرکـبـی سر بـرهـنه            دو عـالـم ز داغ تو دارُالـبـکـا شد

گـل فــاطـمـه صــادقِ آل طـاهــا

اگر چه دلت بوده محنت کـشـیـده            ز بـار بـلا قـامـتـت شـد خــمـیـده

ولی شکـرُ للّه که دیگـر نـگـشـتـه            لـبِ تـشنـه سـر از تـنِ تـو بـریـده

حسین یا حسین یا حسین یبن زهرا

حـسینِ شـمـا بـیـن مـقـتـل فـدا شد            سـرش با لبِ تشنه از تن جـدا شد

تنش بی کفن مانده بر خاک گودال            و آخـر سـرش قـاریِ نـیـزه ها شد

حسین یا حسین یا حسین یابن زهرا

 پخش سبک   

جانم به فدای تو، ای یوسف پیغمبر            ای ذرّیۀ زهـرا، آیات خوشِ کـوثر

ای نـور حـقـایق، بر هر دل عـاشق            ای جلوۀ رحمت، یا حضرت صادق

یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق(۲)

************************************************

ای نور کلام تو، آییـنه ای از قـرآن            ای قبر غریب تو، عرش دل مشتاقان

نور تو به چشم و، شور تو به سینه            مـا را بـطـلـب تا، آیـیـم بـه مـدیـنـه

یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق(۲)

************************************************

در وادی مظلومی، غرق شرری آقا            از زهر ستمکاران، پاره جگری آقا

با قـلـب حـزیـن و، شـیـدا زده نـاله            بـا ذکــر بُــنَـیَّ، زهــرا زده نــالــه

یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق؛ یا حضرت صادق(۲)

 پخش سبک   

سر آسمانهای اعلا، به زیر قدمهای صادق         دل غصه دار محبین، بسوزد ز غمهای صادق

فدای امام غریبی، که شد کشتۀ زهـر کینه         ز داغ عزیز پیمبر، شده محشری در مدینه

بُوَد ذکر لبها، چو حیدر چو زهـرا         در این سوگ عظمی، واویلا واویلا

واویلا واغربتا؛ واغربتا؛ واغربتا (۲)

************************

ز طاغوتیان زمانه، چه ظم و ستم ها که دیده         شبـانـه پیاده خدایا، پی مـرکـبی می دویـده

قسم بر غم بی حد او، غمش بر دل ما نشسته         بمیرم بمیرم بمیرم، که شد حُرمت او شکسته

بمیرم که جانش، شد از غصه بر لب         بگـرید بگـرید، به غـمـهای زیـنب

واویلا واغربتا؛ واغربتا؛ واغربتا (۲)

************************

سلامم بر آن بانویی كه، به اشک و به قلب شکسته         شده وارد شام و کوفه، ولیکن به دستان بسته

سر دلبرش روی نیزه، به لبهای او ذکر یا رب         دل حضرت صادق ما؛ بسوزد چنان قلب زینب

به نی قـاری او، بخواند چو قـرآن         شود ذکر لبهاش، حسین جان حسین جان

یا حسین یابن الزهرا؛ یابن الزهرا؛ یابن الزهرا

 پخش سبک

سـلام ای، ولـی اللهِ حیّ سـرمـد، ز خـوبـانِ عـالَـم سـرآمـد

یم حـقـایـق، امام صادق؛ گـلِ باغ آل محمد

رُکنُ الهُـدی یا مولا، امامِ ما یا مولا؛ یابن الـزهـرا یا مولا

مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق (۲)

***********************************

ز داغـت، زده غـم از دلهـا شـراره، مصائب تو بی شماره

عدو بی حیا، به زهرِ جفا؛ شده جگرت پاره پاره

قرص قمر یا مولا، نورِ بصر یا مـولا؛ پاره جگـر یا مولا

مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق (۲)

***********************************

تو بانی، به روضه های کربلایی، اَنیس اشک و ناله هایی
به دیدۀ تر، وَ حالِ مضطر؛ حزینِ دشت نینوایی
چه محشری به پا شد، جدّت سرش جدا شد؛ هلال نیزه ها شد

مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق؛ مولا امامِ صادق (۲)

مردی غروب کرد وقتی افـق شکست            خـورشـیـد دیگری جـای پـدر نـشست

او یـک امـام بـود هر چـنـد بـی قـیـام            او یک رسول بود جبـریل شاهد است

در آخـریـن کـلام حـرفـش نـمـاز بود            او جعفر خداست، پیری که بود و هست

از تـرس بـشـکـنـد دشـمـن نــمــاز او            این یک نماز نیست تیغی است روی دست

از پـای مـنــبــرش بـسـتـنـد دسـت او            قومی عبا به دوش جمعی قلم به دست

آتـش چـه مـی کـنـد بـا خــانـۀ خـلـیـل            کـاذب چه می بـرد از صـادق الـسـت

حـرف از ثـواب شـد تـشـیـیـع آمـدنـد            ای دهـر نـابـکـار ای روزگـار پـست

زیـر جـنــازه اش جــمـعـنــد عــده ای            فـامـیـل بـی نـمـاز یا بـا نـمـاز مـست

کاش از ره ثـواب جـمـعی به کـربـلا            تـشـیــیـع شــاه را بـودنـد پـای بـسـت

وقتی افق شکـست رأسی طلـوع کرد            منبر سنان شد و واعـظ بر آن نشست

سیدی مدح تو گویم که تو ممدوح خدائی           ششمین حجت حق نجل رسول دو سرائی

صادق الوعدی و مصداق صداقت همه جائی           مـخـزن عـلـم خـدا مشعل انـوار هـدائی

گـوهـر پـنـج یـم نـور و یـم شـش دُرِ نـابـی

هـمـدم پـنـج رسـل هـمـسـخـن چار کـتـابـی

علم چون سایه به هر عصر به دنبال تو آید           حلم پیش گـل لبخـنـد تو آغـوش گـشـاید

روی نادیده‌ات از چـشـم همه دل برباید           که تواند که تو را غـیر خـدا مدح نماید

مگر از چشمۀ عـرفان دهن خـویش بـشویم

تـا تـوانـم سخـن از جـابـر حـیـان تو گـویـم

دانش خلق بوَد قطره‌ای از بحر کـمالت           حسن غیب ازلی جلوه‌گر از مهر جمالت

عرشیان یکسره زانو زده در پیش جلالت           ملک و جن و بشر را عطش جام وصالت

همـه گـوشـنـد کـه گـیـرنـد تجـلاّ ز کـلامت

همه مشتاق سخن از لب جـانبخـش هشامت

مؤمن طاق تو بر طاق سپهر است ستاره           بوبصیر تو بصیرت به بشر داده هماره

چشم هارون درت لاله برآرد ز شراره           دو درخشان دُرِ ناب تو هشام است و زراره

مـکـتـب دهـر دگـر مـثـل تـو اسـتـاد نـدارد

تـا کـه شـاگـرد هـمـانـنـد ابـوحـمــزه بـیــار

توئی استاد و اساتـیـد جهان آیـنـه‌دارت           بوده شاگرد در ایراد سخن چار هزارت

تا لب خویش گشائی همه بی صبر و قرارت           باغـبانی و نکویان همه گـل‌های بهارت

جلوه‌گـر در فلک، علم سـه خورشید منیرت

«شیخ طوسیِ»تو و «مجلسی»و«خواجه نصیر»ت

«شیخ انصاری»یک شاخه گل از باغ کمالت           زهی از «شیخ مفید» تو و آن بحر زلالت

«کافیِ» «شیخ کلینی» است فروغی ز جلالت           «مرتضی» و «رضی» استاد اصولند و رجالت

«ابن طاوس» تو در مکتب توحید درخـشد

تـا قـیـامت بـه دل و دیـدۀ ما نـور بـبـخـشـد

نهضت کرب و بلا داد بر از علم کلامت           بلکه اعجـاز حسین‌بن‌عـلـی کرد قیامت

جـوشـش خـون امام شهدا داشت پیامت           تا صف حشر ز خون شهدا باد سلامت

تـا ابـد مـشـعـل تـوحـیـد تو خـاموش نگردد

انـقـلاب تـو و جــد تـو فــرامـوش نـگــردد

چه ستم‌ها که ز منصور ستم‌کار کشیدی           جگرت سوخت از آن زخم زبان‌ها که شنیدی

سوختی، دم نزدی، داغ بنی فاطمه دیدی           دل شب، پای پیاده ز پیِ‌ ‌خصم دویـدی

ریخت در خانه تو خصم ستمگر به چه جرمی؟

شعـلـۀ آتـش و بیـت‌اللهِ اکـبـر به چه جرمی؟

گریه‌ها عقده شد ای یوسف زهرا به گلویت           دشمنان شرم نکـردند نکـردند ز رویت

همه دیـدنـد غـبار غـم و اندوه به مویت           قاتـلت تیغ کـشید از ره بـیـداد به سویت

عاقبت دست عدو زهر جفا ریخت به کامت

بـضعـۀ پـاک نـبـی بـر جگـر پـاره سلامت!

دوست دارم که نهم چهره به خاک حرم تو           سوزم و شمع‌صفت اشک‌فشانم ز غم تو

چه شود ای به فدای تو و لطف و کرم تو           که دم مرگ بوَد بر سر چـشـمم قـدم تو

چه شود ای به دل «میثم» دلسوخـته داغت

که بسوزم به سر تربت بی‌شمع و چراغت؟

تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟            از تو نـنـویسم و هر بار پشیمان باشم؟

پاک کردی عرق شرم ز پیشانی مست            پس روا نیست من اینگونه پریشان باشم

کیمیا خـاک کف پای غـلامان شماست            کـیـمـیـایـی بـده تـا جـابـر حـیّـان بـاشم

نمی از چشمۀ توحید مفضّل کافی ست            تا به چشمان تو یک عمر مسلمان باشم

غم حدیثی ست که در چشم تو جریان دارد            بایـد از حـادثـۀ چـشـم تو گـریـان باشم

جای این بیت بـرایت حـرمی می سازم            تـا در آیـیـنـۀ ایـوان تـو حـیـران بـاشـم

حرف آیینه و ایـوان شد و دلـتنگ شدم            کـاش می شد حـرم شـاه خـراسان باشم

« صبح صادق ندمد، تا شب یلدا نرود»            کاش در صبح ظهور آینه گردان باشم

ای عِـلـم تا عِـلـم است دنـبـالت روانه            وی حِلم تا حِلم است از حـلمت نشانه

وی هـر زمـان پـیـرِ اسـاتـیـد زمـانـه            وی در جـلالت چون خـداونـد یگـانه

در خَـلـق و خُـلـق و خـوی تـمثـال محمّد

شــیـــخ الائــمّــه صــادق آل مــحـــمّـــد

دانـش چـراغ روشـنـی از مکـتـب تو            بینش فـروغی جاودان از کـوکـب تو

تـوحـیـد مـشـتـاق صـدای یـا رب تـو            مـرغ سـحـر مـحـو منـاجـات شب تو

آیــات قــــرآن گـــوهـــر دُرج دهـــانـت

در هـر نـفـس یک بـحـر اسـرار نهـانـت

آثـار تـو در کــلّ ادیـان مـی درخـشـد            اوصاف تو در متن قرآن می درخشد

ایـمـان تو در قـلـب انسان می درخشد            در هر کلامت یک جهان جان می درخشد

هر جا حدیث از لــعل لبـهـایت درخـشید

چـون آیـۀ قـرآن بـه دلـهـا نــور بـخـشیـد

مهر تو در سیـنه رجـاء واثـق ماست            حکم تو حکم ذات پـاک خـالق ماست

شخصیّـتی چون تو امام ناطق ماست            عالم پُر از انـوار قال الصّادق ماست

دانـشـوران دهــر مــرهــون و اسـیــرت

نـور بـصـیـرت یـافـتـنـد از بـو بصیـرت

علم است نور و مطلعـش تنها شمایید            این گـوهـر رخـشنـده را دریا شمایید

قـرآن شما، عـترت شما، مـولا شمایید            بـالله زبـان خــالـق یـکـتــا شـمــایـیـد

این است و نبود غیر از این قرآن گواه است

طاعـت بـدون مـهـرتـان کـوه گـنـاه است

قرآن که میزان است میزانش شمایید            تأویل و متن و نور و برهانش شمایید

گـلـهـای سـرسـبـزش گـلستان شمایید            در سیـنه فـریـاد خـروشـانـش شمایـید

احــمـد کـه عـالــم را فــروغ وحــی داده

قــرآن و عــتـرت را کـنــار هــم نـهــاده

ما گنج عرفان آنچه داریم از تو داریم            ما نـور ایمان آنچه داریم از تو داریم

در کـلّ قـرآن آنچه داریم از تو داریم            پیـدا و پنهـان آنچه داریـم از تو داریم

تنـظـیـم با گـفـتـار تو روز و شب ماست

این خطّ ما، این دین ما، این مذهب ماست

هر کس ندارد مـهـر تو ایـمـان ندارد            اعمال او چون جسم بی جان جان ندارد

ور حـافـظ قــرآن بـود قــرآن نــدارد            جـز مـکـتـب تو جـابـر حـیّـان نـدارد

بگـذشتـه از دور تو بیـش از یک هـزار

دنـیـا نـدیـده چـون مفـضّـل، چون زُراره

ای علم و دانش بر نفس های تو مشتاق            ای از هـشامت طاقـت اهل ستم طاق

ای مـؤمن طاق تو بین مؤمنـین طاق            ای کوثر و تطهیر را ممدوح و مصداق

بو حمزه برگ لالـه ای از گـلـشن توست

فضل مفضّل خوشه ای از خـرمن توست

هارون مکّی رفت با حکم تو در نار            افکند خود را در تنور، از شوق دلدار

گردید بر آن سالـک پـیـوستـه بـیـدار            دامـان آتـش خـوبــتــر از دامـن یــار

آتـش کـجـا جـسـم عــزیـزی را بـسـوزد

کــز جــان او نــور ولایـت بــر فــروزد

ای چشم بد از عارض نورانیت دور            چون شد که دیدی ظلم ها از جور منصور

ابن ربـیعـت هـمـره خود برد با زور            آزار داد و گـفـت الـمـأمـورُ مـعــذور

در قـصـر منـصـورِ ستـمگـر رو نهـادی

او بـر سـر تـخـت و تـو بـر پـا ایستـادی

ای انـبـیـا را مـیـوۀ عـرفـان ز بـاغت            ماییم و اشک و سوز و آه و درد و داغت

از دور زوّار مــزار بــی چــراغــت            گـیـریـم از تـاریـکـی شبـهـا سـراغت

میثم به سـوز دل چـراغ تـربـت تو است

منظومه اش شرح کتاب غـربت تو است